Category: معرفی ارتودنسی ثابت

متقاضی مناسب برای ارتودنسی ثابتانواع بریس ثابتمراحل ارتودنسی ثابت تجهیزات بکار رفته در هر مرحلهمراقبت از بریس ثابتموفقیت طول درمان ارتودنسیهزینه ارتودنسی ثابت آشنایی با ارتودنسی ثابتتکنولوژی ارتودنسی ثابت برای درمان انواع ناهنجاری‌های فکی دندانی (مال اکلوژن) طراحی تهیه می‌شود که پی‌آمد نامرتبی بی‌نظمی دندان‌ها، عدم تناسب فک‌ها یا هر دو است. وسایل ارتودنسی ثابت از براکت‌ها (نگین‌های) سرامیکی یا فلزی کوچکی تهیه می‌شود که به دندان‌ها چسبانده می‌شود مانند دسته‌هایی عمل می‌کنند که دندان‌ها را تحت کنترل سیم‌های ارتودنسی حرکت می‌دهند. این سیم‌ها در ابتدای دوره درمان انعطاف‌ پذیری بیشتری دارند به موازات پیشرفت درمان سفت‌تر می‌شوند. متخصصین ما در کلینیک تخصصی ارتودنسی دکتر داودیان برای ردیف متناسب کردن دندان‌ها، لب‌ها فک‌ها رسیدن به حالت متوازن صورت از انواع روش‌های ارتودنسی بهره می‌گیرند. تمامی درمان‌های ارتودنسی دارای چند مرحله هستند پیش از شروع درمان اصلی، آماده‌سازی‌هایی مانند گذاشتن سپریتور (کش های جداکننده) انجام می‌شود. متخصص در جلسه نخست مناسب بودن درمان ارتودنسی کارآمدی ارتودنسی ثابت را با توجه به شرایط وضعیت دندان‌ها فک‌ هر بیمار تعیین می‌کند.برای اطلاع از ساعات کار کلینیک نیز رزرو نوبت می‌توانید با ما از طریق شماره‌های 88875145- 66520980 تماس حاصل نمایید برای دریافت مشاوره طرح سوالات به تلگرام ما مراجعه فرمایید. متقاضی مناسب برای ارتودنسی ثابتمناسب بودن درمان ارتودنسی ثابت در جلسه مشاوره با استفاده از ابزار تشخیصی تعیین می‌شود. بریس ثابت تقریباً برای تمام بیماران ارتودنسی مناسب است به دلیل قابلیت حرکت دادن زیاد دندان‌ها غالباً بهترین درمان برای بیماران دچار اختلال‌های پیچیده محسوب می‌شود. ارتودنسی  ثابت بهترین انتخاب برای بیمارانی است که خواستار نتایج تضمین شده هستند، چرا که موفقیت ارتودنسی متحرک به شدت به همکاری خود بیمار در استفاده از بریس بستگی دارد.  کاربرد ارتودنسی ثابتدر صورت وجود هر یک از مشکلات زیر می‌توان از ارتودنسی ثابت بهره گرفت:دیپ‌بایتکراس بایتاپن‌بایتانحراف میدلایندندانهای فاصله داربه هم فشردگی شلوغی دندان‌ها  انواع بریسدر ارتودنسی ثابت ار بریس ثابت استفاده میکنیم در این مقاله می خواهیم شما را با انواع بریس ثابت آشنا کنیم.بریس‌های فلزی بریس‌های فلزی پرکاربردترین متداول‌ترین نوع ارتودنسی است. بسیاری از بیماران ترجیح می‌دهند برای نمایان شدن روحیه شاد سرزنده خود هنگام لبخند زدن حتی در صورت تحت درمان بودن با بریس‌های فلزی ثابت از کشهای رنگی استفاده کنند. طول دوره درمان به گستردگی پیچیدگی مشکل بستگی دارد، در هر حال درمان به طور میانگین یک تا دو سال زمان می‌برد.  بریس سرامیکیبریس‌های سرامیکی همرنگ دندان جایگزین متداولی برای بریس فلزی است که البته به تمام بیماران توصیه نمی‌شود. بریس‌های سرامیکی به دلیل مشخص نبودن جایگزین زیباتری برای بریس فلزی محسوب می‌شود.   ارتودنسی دیمونارتودنسی دیمون فراتر از سیم بریس پیشرفته است در واقع روش کاملا نوینی برای درمان ارتودنسی به شمار می‌آید. خاصیت خودبازشوندگی براکت های این سیستم زمان درمان را کاهش نتایج بهتری را به دست می‌دهد، به علاوه بیمار در طول درمان احساس راحتی بیشتری خواهد داشت. ارتودنسی دیمون با هدف زیباتر کردن چهره بیمار طراحی شده است. دندانپزشک در این روش سه مولفه اصلی را با یکدیگر ترکیب می‌کند تا در زمانی کوتاه‌تر در تعداد جلسات کمتر ضمن راحت‌تر بودن بیمار به نتایجی چشمگیر دست یابد. ویژگی‌های اصلی ارتودنسی دیمون عبارت است از:-بریس‌های سلف لیگیت (خودبازشونده) که ضرورت استفاده از بست‌های فلزی یا کشی را از بین می‌برد.-سیم‌های حافظه دار سبک پیشرفته حرکت سریع‌تر دندان‌ها را ممکن می‌سازد، بدون آنکه لازم باشد مانند ارتودنسی  با بریس فلزی بیمار بارها برای تنظیم براکت‌ها به مطب مراجعه کند.-ارتودنسی دیمون در مواردی می تواند  ارتودنسی بدون کشیدن دندان را حتی بدون استفاده از وسیع کننده کامی تسهیل کند.  بریس لینگوالبریس لینگوال یا زبانی با طراحی منحصر به فرد پیشرفته نتایج فوق‌العاده‌ای را در درمان ارتودنسی به دست می‌دهد. با این وجود به علت سختی نصب هزینه بالا همچنین تماس دائم این نوع بریس‌ها با زبان، معمولا متخصصین ارتودنسی استفاده از این بریس را به بیماران خود پیشنهاد نمی‌کنند. در این روش  ابتدا از دندان‌ها قالب گرفته می‌شود، سپس قالب به لابراتوار دندانپزشکی فرستاده می‌شود تا براکت‌هایی سفارشی تهیه شود. متخصص ارتودنسی پس از آماده شدن براکت‌ها آن‌ها را با سیمان مخصوص به سطح پشتی دندان‌ها می‌چسباند. درمان معمولاً یک سال نیم تا سه سال طول می‌کشد. مراحل ارتودنسی ثابت  تجهیزات بکار رفته در هر مرحلهجلسه اول: رادیو
لوژی، عکسبرداری قالب‌گیری از دندان‌ها انجام می‌شود. سپس متخصص ارتودنسی طرح درمان را با توجه به اطلاعات به دست آمده تهیه می‌کند. گاهی در صورت به هم فشردگی دندان‌ها نبود فضای کافی در فک برای تمام دندان‌ها لازم است یک یا چند دندان دائمی کشیده شود.جلسه دوم: متخصص ارتودنسی طرح درمانی را برای بیمار توضیح می‌دهد بریس مناسب را با توجه به شرایط پیشنهاد می‌دهد. پیش از آن که بریس در دهان قرار داده شود، کش‌های جدا کننده به مدت چند روز بین دندان‌های آسیا گذاشته می‌شود تا فضای کافی برای بندهای ارتودنسی ایجاد شود.   جلسه‌های سوم چهارم: بندینگ باندینگ ارتودنسی انجام می شود.جلسه‌های بعدی (هر تا هفته یکبار): متخصص بریس را با تغییر سیم وایر ارتودنسی، اضافه کردن فنر، کش ارتودنسی یا دیگر وسایل جانبی تنظیم می‌کند.  نکته: استفاده از تجهیزات جانبی مکمل برای تاثیرگذاری بریس ضروری است. از کش غالباً برای تنظیم بایت بهتر روی هم قرار گرفتن دندان‌های بالا پایین استفاده می‌شود. نکته مهم این است که تمامی تجهیزات دقیقاً مطابق دستور پزشک به کار برده شود تا بهبود مورد انتظار حاصل شود. مراقبت از بریس ثابتروش های بسیاری برای مراقبت از بریس ثابت وجود دارد در ادامه به آنها می پردازیمتمیز کردن بریس از آنجایی که بریس روی دندان‌ها ثابت شده است باید وقت کافی برای تمیز کردن اطراف بریس، دندان‌ها لثه‌ها صرف شود. استفاده از مسواک معمولی کفایت می‌کند، مسواک برقی نیز مناسب است. مسواک‌های بین دندانی کوچک برای تمیز کردن ناحیه‌های دور از دسترس توصیه می‌شود. برای محافظت از دندان‌ها حتماً از خمیردندان فلورایددار استفاده کنید دندان‌ها را روزی یکبار با دهانشویه حاوی فلوراید شستشو دهید. رعایت رژیم غذایی سالم به حداقل رساندن مصرف مواد قندی نیز مهم است. مراجعه منظم به دندانپزشک جرمگیری دوره‌ای را نیز فراموش نکنید.  شکستن یا آسیب دیدن وسایل تجهیزات ارتودنسیدر صورت آسیب دیدن وسائل ارتودنسی با متخصص تماس بگیرید یا وقتی را برای تعمیر بریس دریافت کنید. اگر تا مراجعه بعدی زمان زیادی باقی نمانده است، می‌توانید تعمیر را به آن جلسه موکول کنید. البته چنانچه به دلیل شکستن بریس احساس درد می‌کنید، مطالعه لینک اورژانس های ارتودنسی توصیه می گردد.موفقیت طول درمان ارتودنسیموفقیت طول درمان ارتودنسی تا حدی به خود بیمار بستگی دارد. سالم بودن بریس، مراجعه در فواصل زمانی تعیین شده تمیز نگه داشتن بریس محیط دهان بی‌اندازه در موفقیت درمان اثر دارد. بیمار موظف است دستورات متخصص ارتودنسی را، به ویژه در صورت استفاده از کش، با دقت رعایت کند.درمان ارتودنسی تا ماه زمان می‌برد، البته درمان با بعضی روش‌ها طولانی‌تر است. ارتودنسی ثابت برای صاف مرتب کردن دندان‌ها عالی است، اما جابجا کردن ریشه‌ها به سمت موقعیت صحیح زمان بیشتری می‌برد. سریع خارج کردن بریس باعث می‌شود نتیجه دلخواه به دست نیاید احتمال برگشت دندان‌ها به حالت اولیه افزایش یابد.  هزینه ارتودنسی ثابتهزینه ارتودنسی  ثابت نیز مانند تمام درمان‌های ارتودنسی به شرایط خاص هر بیمار، یعنی عواملی چون پیچیدگی شدت نامرتب بودن دندان‌ها، نوع بریس مدت زمان درمان بستگی دارد.  بنابراین هزینه دقیق ارتودنسی تا زمان مراجعه به متخصص مشخص نمی‌شود. 

انواع کش ارتودنسیشکل‌بندی کش ارتودنسی اندازه قدرت کش‌های ارتودنسی کاربرد کش ارتودنسیوظیفه حرکت دادن دندان‌ها در امتداد خط لثه در زاویه‌ی مناسب دور از لثه بر عهده براکت، سیم لیگاچور است، اما کش (الاستیک یا رابر بند) قوس فک را رو به جلو یا عقب می‌کشد تا با دندان‌های بالا پایین ردیف شود، لبخند زیباتر شود دندان‌ها به خوبی روی هم قرار گیرد. از کش ارتودنسی برای تسریع عمل حرکت دادن یا صاف کردن دندان یا دندان‌ها نیز استفاده می‌شود.انواع کش ارتودنسیاورینگ (O-ring)اورینگ، کش کوچکی است که دور هر براکت قرار می‌گیرد از آن برای نگه داشتن سیم در شیار براکت استفاده می‌شود. اورینگ عموماً در رنگ‌های مختلف عرضه می‌شود برای حفظ سیم ارتودنسی داخل براکت ها استفاده می گردد.   رابر بندرابر بند تا حدی بزرگتر از اورینگ است، اما همان تنوع رنگ را دارد از آن برای وارد کردن فشار به فک استفاده می‌شود تا بایت اصلاح شود حالت دیپ‌بایت وآندربایت کاهش یابد. شکل‌بندی‌های گوناگونی برای رابربند وجود دارد که پرکاربردترین آن‌ها قوس داخلی از بالا به پایین است. شکل‌بندی کش ارتودنسیمتخصص ارتودنسی با توجه به شیوه در نظر گرفته شده برای حرکت دندان‌ها روش اتصال کش به دندان‌های تعیین شده را به بیمار آموزش می‌دهد. متداول‌ترین شکل‌بندی‌های کش ارتودنسی عبارت است از:کش ارتودنسی کلاس 2این الاستیک معمولا از هوک (قلاب) نیش بالا به قلاب آسیای اول یا دوم پایین متصل می‌شود. این کش به حرکت رو به عقب دندان‌های بالا و  حرکت رو به جلوی دندان‌های پایین کمک می‌کند. کش ارتودنسی مثلثی این نوع نیز مانند الاستیک کلاس از هوک دندان نیش بالا شروع می‌شود در یک راس به هوک دندان آسیای کوچک (یا دندان نیش پایین) در راس دیگر به هوک دندان آسیای اول یا دوم متصل می‌شود یک مثلث ایجاد می‌کند. الاستیک مثلثی حرکت رو به عقب دندان‌های بالا رو به جلوی دندان‌های پایین را تسهیل می‌کند به روی هم قرار گرفتن دندان‌های عقب کمک می‌کند.  الاستیک کلاس ارتودنسی این کش از نیش پایین شروع می‌شود به سمت دندان‌های آسیای اول یا دوم بالا می‌رود. کش کلاس حرکت رو به جلوی دندان‌های بالا رو به عقب دندان‌های پایین را تسهیل می‌کند که حرکتی برعکس جابجایی ناشی از الاستیک مثلثی کلاس است.  کش  ارتودنسی کلاس 1این الاستیک از هوک دندان آسیای اول یا دوم بالا به سمت هوک نیش بالا کشیده می‌شود دندان‌ها را به طرف یکدیگر می‌راند تا فاصله بین آن‌ها بسته شود. این کش بر روی دندان‌های فک پایین نیز قابل استفاده است.  الاستیک جعبه‌ای ارتودنسی این کش به چهار دندان، دو دندان در بالا دو دندان در پایین متصل می‌شود شکلی چهارگوش یا جعبه‌ای شکل ایجاد می‌کند. این شکل‌بندی بر روی تمام دندان‌ها قابل اجرا است، اما عموماً برای دندان‌های عقب به کار برده می‌شود. هدف استفاده از آن کمک به روی هم قرار گرفتن دندان‌ها است.  کش مثلثی پیشین ارتونسیاین کش ارتودنسی معمولا از هوک نیش بالا به هوک‌های نیش آسیای کوچک اول پایین کشیده می‌شود تا شکلی سه گوش ایجاد شود. این شکل‌بندی برای اصلاح اپن‌بایت یعنی حالتی مناسب است که دندان‌های جلوی بالا روی دندان‌های جلوی پایین قرار نمی‌گیرد. اندازه قدرت کش‌های ارتودنسیبر روی بسته‌بندی کش‌ ارتودنسی سه ویژگی مهم آن‌ها یعنی قطر، قدرت نام آن‌ها درج شده است. منظور از قطر پهنای کش است که برحسب اینچ بیان می‌شود.  

 اجزاء دستگاه ارتودنسی ثابتشما باید اسامی قسمت های مختلف دستگاههای ارتودنسی تان را بدانید تا درصورت لزوم بتوانید به طور دقیق ناحیه شکسته، آسیب دیده یا از جا درآمده را تشخیص دهید. این امر ضمن کمک به شما در رفع موقت مشکل، ما را نیز از طریق اطلاعاتی که در اختیارمان قرار می دهید در تنظیم نوبت مناسب یاری می رساند.براکت ارتودنسیبراکت ها، نگین هایی فلزی یا سرامیکی هستند که مستقیما” روی سطح دندانها چسبانده می شوند.   سیم ارتودنسی (آرچ وایر)سیمی است به شکل نعل اسب که به تمامی براکت ها متصل بوده نیروی لازم جهت هدایت دندانها به موقعیت مناسب را فراهم می کند.اورینگکش هایی بیرنگ یا رنگی به شکل دایره هستند که برای نگهداشتن سیم ارتودنسی درون براکت ها بکار می روند. البته براکت های سلف لیگیت نیازی به اورینگ ندارند.   لیگاچور فلزیسیم های نازکی هستند که در مواردی بجای اورینگ از طریق گره زدن دور براکت ها برای حفظ سیم ارتودنسی بکار می روند.بًند ارتودنسیحلقه هایی فلزی هستند که اغلب دور دندانهای کرسی عقب چسبانده می شوند. روی بند نیز براکتی خاص تحت عنوان تیوب برای عبور سیم ارتودنسی تعبیه شده است.به علاوه قلابی برای اتصال کش ارتودنسی دارد. بندهای فک بالا تیوب جداگانه ای نیز برای اتصال هدگیر دارند. در سمت زبانی بندها نیز معمولا” گیره ای تحت عنوان کِلیت زبانی قرار دارد که در صورت برآمده شدن به آسانی توسط قاشق یا سر پاک کن مداد قابل اصلاح است. کش (الاستیک)الاستیک هایی هستند که معمولا” بین قلاب براکت های دو فک با هدف هدایت قوس های دندانی به موقعیت معین انداخته می شوند.فنر (کویل)فنرهایی هستند که بین براکت های ارتودنسی با رویکرد باز نمودن یا بستن فضا استفاده می شوند.    چِینکش هایی مرکب هستند که از طریق اتصال به براکت ها به منظور حرکت دادن دندانها مورد استفاده قرار می گیرند.قلابروی برخی براکتها، بندها گاهی سیم ارتودنسی قلابی تعبیه شده است که به منظور اتصال کش ارتودنسی می باشد.   

براکت ارتودنسی چیست؟براکتهای ارتودنسی (که با عنوان نگین های ارتودنسی نیز شناخته می‌شوند) ابزارهایی هستند که در ارتودنسی برای ردیف کردن مرتب کردن دندان‌ها به کار می‌روند کمک می‌کنند تا با توجه به نحوه رویهم قرار گرفتن دندان‌های هر فرد، موقعیت مناسب دندانها را فراهم نمود، به علاوه در  بهبود سلامت دندانی نیز مؤثر هستند.چهار رکن اصلی برای کمک به جابجایی دندان‌ها موردنیاز هستند. در مورد براکتهای فلزی سنتی، از براکتها، چسب ارتودنسی، آرچ وایر لیگاچور الاستیک -که با نام اورینگ نیز شناخته می‌شوند- برای مرتب کردن دندان‌ها استفاده می‌شود. گاهی کش ها یا فنرهایی نیز برای ایجاد فشار بیشتر در یک‌ جهت خاص به کار می‌روند.جلوگیری از حرکت دندان توسط براکت ارتودنسیارتودنسی سبب اعمال نیرو به بافت می گردد که دندان را در محل خود نگه می دارد. این امر سبب می شود بدن در سمتی که قرار است دندان حرکت کند با تحلیل استخوان فضا باز کند در سمت مقابل استخوان سازی انجام دهد. این فرایند که باعث شل شدن موقت دندان می‌شود  ریمادلینگ یا بازسازی استخوان‌ نام دارد.اگر به‌یک‌باره یا در فاصله زمانی کوتاه فشار بیش از اندازه‌ای وارد شود، احتمال از دست رفتن دندان وجود دارد. به همین علت است که لازم است در طول درمان هر سی روز یا بیشتر، تغییرات کوچکی اعمال شوند. برای اطمینان، جابجایی دندان با درمان ارتودنسی باید به‌طور دائم مورد نظارت قرار گیرد. اگرچه هر بیمار با بیمار دیگر متفاوت است اما جابجایی یک میلی‌متر در هر ماه با مراقبت‌های ارتودنسی معمولاً امکان‌پذیر است.    تاریخچه براکت های ارتودنسیزمانی نوجوانان بزرگسالان از فکر کاربرد براکت روی دندان‌هایشان به خود می‌لرزیدند. وقتی دندانپزشکی پیشنهاد می‌داد فرد به متخصص ارتودنسی  مراجعه کند، کلماتی مانند « دهان فلزی» ،« دندانهای حلبی» سایر اسامی ناخوشایند به ذهن افراد می‌رسید. دوستان، زمانه تغییر کرده است. امروزه به کمک فناوری‌های جدید افراد در هر سنی درمان ارتودنسی را انتخاب می‌کنند تا به لبخندی سالم زیبا دست یابند.براکتهای ارتودنسی تا قبل از اوایل دهه ۱۹۸۰ میلادی ابداع نشده بودند اما تمایل افراد به داشتن دندان‌های منظم موقعیت صحیح فکین به دوران مصر باستان بر می گردد. شیوه‌های مرتب‌سازی دندان‌ها در هر فرهنگی متفاوت بود اما هدف آنها یکی بود، مردم خواهان دندان‌هایی منظم بودند تا لبخندی بی‌نظیر داشته باشند. با بررسی تاریخچه براکت های ارتودنسی نه تنها می‌توان برخی ترس‌ها احساسات مربوط به این ابزار های بعضا ترسناک دندان‌پزشکی را کاست بلکه به نکات جالبی درباره نحوه تکامل پیشرفت براکت ها در طول سال‌ها دست می‌یابیم. براکت  های ارتودنسیباستان شناسان بقایای مومیایی شده متعددی را در داخل اطراف مصر یافته‌اند که به باور محققان نمونه‌های اولیه تلاش برای بستن فواصل بین دندانی بوده اند. این بقایا دارای سیم‌هایی بودند که از احشای حیوانی ساخته می‌شدند که به دور دندان‌ها می‌پیچیدند، درست به شیوه‌ای مشابه آنچه ارتودنتیست‌های امروزی با استفاده از سیم ارتودنسی سعی می‌کنند فاصله های بین دندانی را ببندند.کلمه «براکت» تا قبل از اوایل دهه ۱۹۰۰ میلادی چندان رواج نداشت. هرچند دندان‌پزشکان، بسیار تلاش می‌کردند تا شیوه‌های مورداستفاده در آن زمان برای مرتب‌سازی منظم سازی دندان‌ها را بهبود داده روش‌های جدیدی ارائه دهند. دنیای ارتودنسی  شاهد تحولات قابل‌توجهی بود تا اینکه به تدریج به ابداع براکت های مدرن امروزی منتهی گردید.   تاریخچه تاسیس کالج ارتودنسیدر اوایل قرن بیستم ادوارد انگل اولین دانشکده کالج ارتودنسی را تأسیس کرد، در ۱۹۰۱ انجمن ارتودنسی آمریکا را تشکیل داد که در دهه ۱۹۳۰ به انجمن ارتودنتیست‌های آمریکا (AAO) تبدیل شد در ۱۹۰۷ اولین ژورنال ارتودنسی را پایه گذاری کرد. اولین کاربرد رسمی کلمه «براکت ارتودنسی» به اوایل دهه ۱۹۰۰ بازمی‌گردد. درحالیکه این نام هنوز هم ممکن است مشابه شیوه مورد استفاده در دندان‌پزشکی مدرن باشد. ابزارها تکنیک‌های واقعی مورد استفاده در ارتودنسی طی قرن بیستم پیشرفت فراوانی کرد. براکت های اولیهبراکتهای مورد استفاده در اوایل دهه ۱۹۰۰ به‌طور چشمگیری متفاوت از براکت های امروزی بودند. دندان‌پزشکان دور هر دندان را بطور جداگانه بند می‌کردند (با مواد متفاوت) سپس این بندها توسط یک سیم به هم متصل می‌شدند. این سیم قابل تنظیم بود تا بتوان به دندان‌ها فشار وارد کرد به این امید که به تدریج آنها را حرکت داده در یک ردیف قرار  گیرند. بسیاری از دندان‌پزشکان طلا را ترجیح می‌دادند چون این فلز پس از گرما دیدن بسیار انعطاف‌پذیر می‌شد. طلا قابل شکل دادن پیچیدن به دور دندان‌ها بود. بیمارانی که استطاعت مالی برای خرید طلا جهت کاربرد به عنوان دستگاههای ارتودنسی را نداشتند غالباً می‌بایست از دومین فلز مورد ترجیح دندان‌پزشکان استفاده می‌کردند، فلز
نقره. نقره خیلی ارزان‌تر از طلا بود اما به اندازه آن انعطاف‌پذیر نبود. هرچند نسبت به موادی مانند چوب عاج فیل که کار کردن با آنها بسیار دشوار بود ارجحیت داشت.  نقش چسب دندان در براکت ارتودنسیتا دهه ۱۹۷۰ که تکنیک‌های پیشرفته متعددی کشف شد، روش‌های ارتودنسی مورد استفاده تقریباً مشابه بودند. برجسته‌ترین تکنیک پیشرفته، کاربرد چسب دندانی برای ثابت نگه‌داشتن براکت روی دندان‌ها بود. یک چسب دندان روی سطح دندان‌هایی که می‌بایست براکت ها مستقیماً روی آنها قرار گیرند گذاشته می‌شد. این روش جایگزین روش سیم‌پیچی جداگانه هر دندان برای نگه داشتن براکت ها در محل شد. علاوه بر چسب دندانی، لیگاچور های الاستیک (اورینگ) گره های فلزی غالباً برای محکم کردن ثابت نگه‌داشتن براکت ها بکار گرفته می شد.در دهه ۱۹۷۰ کاربرد استیل زنگ نزن به جای طلا نقره بخشی از پیشرفت های دندان‌پزشکی نوین بود که برای ساخت براکت ها استفاده می‌شد. استیل ضدزنگ در دهه ۱۹۶۰ کم‌کم در حال محبوب شدن بود اما در اواسط دهه ۱۹۷۰ بود که دندان‌پزشکان شروع به استفاده از این ماده در درمان های دندان‌پزشکی کردند. فولاد ضدزنگ، هم خیال بیماران را راحت کرد هم کار دندان‌پزشکان را ساده‌تر کرد، بیماران خوشحال بودند چون هزینه استفاده از براکت ها کاهش یافت دندان‌پزشکان آن را ترجیح می‌دادند چون بسیار انعطاف‌پذیر بود به راحتی می‌توانستند آن را فرم دهند.  انواع براکت های ارتودنسیدر این مقاله قصد داریم شما را با انواع براکت های ارتودنسی آشنا کنیم براکتهای فلزی سنتیبراکت های فلزی سنتی از جنس فولاد ضدزنگ هستند گاهی همراه با تیتانیوم به کار می‌روند. براکت های فلزی رایج‌ترین نوع براکت ها هستند. دستگاههای ارتودنسی قدیمی شامل براکت های کوچکی می شوند که روی دندانها چسبانده می شوند بندهایی روی دندانهای آسیا قرار می گیرد. گره‌های الاستیک (اورینگ) سیم را روی براکت های فلزی نگه می‌دارند. یکی از مزایای براکت های فلزی این است که اورینگ های رنگی به کودکان فرصت خودنمایی می‌دهند.  براکتهای سرامیکیبراکتهای سرامیکی یا شفاف به عنوان جایگزینی برای براکت های فلزی سنتی به کار می‌روند چون بیشتر با رنگ طبیعی دندان‌ها مطابقت دارند یا ظاهر آنها کمتر جلب‌ توجه می‌کند. معمولاً این براکت ها از سرامیک یا مواد پلاستیکی ساخته شده‌اند به شیوه‌ای مشابه براکت های فلزی سنتی عمل می کنند. گره‌های الاستیک شفاف گره‌های فلزی سفید برای استفاده همراه این براکت ها وجود دارد که تا حد ممکن به کمتر دیده شدن براکت های سفاف کمک می کند.براکت های شفاف اصطکاک بیشتری دارند نسبت به براکت های فلزی شکننده‌تر هستند. همین امر ممکن است درآوردن براکت های سرامیکی را در پایان دوره درمان ارتودنسی دشوارتر قدری زمان بر کند. براکتهای لینگوالبراکت های لینگوال براکت های ثابت هستند که بصورت اختصاصی هر فرد تهیه شده پشت دندان‌ها متصل می‌شوند از اینرو قابل دیده شدن نیستند. در ارتودنسی لینگوال، براکت ها به پشت دندان‌ها متصل می‌شوند همین موضوع آنها را نامرئی می‌کند، درحالی‌که در ارتودنسی معمول، براکت ها به قسمت جلویی دندان‌ها متصل می‌شوند. بنابراین براکت های لینگوال برای افرادی که دوست ندارند براکت های آنها قابل رویت باشد جایگزینی زیبا تلقی می شوند. براکتهای سلف لیگیتبراکت های سلف لیگیت دارای گیره‌ای است که باز بسته می‌شود. وقتی گیره‌ها بسته هستند آرچ وایر را در جای خود ثابت نگه می‌دارند. براکت های سلف لیگیت نیازی به گره‌های الاستیکی ندارند، در عوض سیم درون براکت قرار می گیرد. انواع شفاف براکت های سلف لیگیت نیز وجود دارد.شرکت‌های تولیدکننده اظهار می‌کنند که با این نوع براکت ها طول درمان ارتودنسی کاهش می‌یابد، درد کمتری به دندانها تحمیل می‌شود در قیاس با براکتهای سنتی به تنظیمات کمتری نیاز دارند. بااین‌حال در پایان درمان ارتودنسی، اعمال جزئیات نهایی روی دندانها با براکت های سلف لیگیت در مقایسه با براکت های معمولی ممکن است دشوارتر باشد.

عملکرد بند ارتودنسی بند ارتودنسی مناسب چیست؟ مراحل محکم کردن بند ارتودنسی روی دندان روش‌های محکم کردن بند روی قالب بند ارتودنسی چیست؟بند ارتودنسی نوع قدیمی‌تری از بریس است که معمولاً برای بخش عقب دهان به کار برده می‌شود. ارتودنسی  داررای بندی از جنس استیل ضدزنگ است که دور دندان را دربر می‌گیرد با سیمان مخصوص دندانپزشکی در جای خود ثابت نگه داشته می‌شود. اگر چه از بند ارتودنسی می‌توان برای هر دندانی استفاده کرد، اما دیده شدن آن روی دندان‌های جلو چندان زیبا خوشایند نیست. این بند یا ساده است یا اتصالاتی (تیوب، شیت یا کلیت) دارد که مانند براکت به آن چسبانده می‌شود.عملکرد بند ارتودنسیبند ارتودنسی نیروهای جویدن وارد بر دندان‌های عقبی را بهتر از براکت چسبانده شده به خود می‌گیرد. برخی متخصصین ارتودنسی  درمان را با چسباندن براکت روی دندان‌های آسیا شروع می‌کنند؛ چنانچه براکت چند بار از روی دندان جدا شود، آن ‌گاه از بند ارتودنسی استفاده می‌کنند. بند ارتودنسی بادوام‌تر است احتمال شل شدن آن کمتر است. از سوی دیگر برخی متخصصین برای دندان‌های عقب از همان ابتدا از بند استفاده می‌کنند هیچ‌گاه براکت را در ناحیه عقب دهان به کار نمی‌برند. بند ارتودنسی مناسب چیست؟انتخاب بند ارتودنسی  مناسب برای پیشرفت درمان اصلاحی ضروری است. از معیارهای انتخاب بند مناسب می‌توان به سهولت دقت جایگذاری، خاصیت ارتجاعی چگونگی تطابق بند با آناتومی دندان اشاره کرد. بندهای مورد استفاده در کلینیک تخصصی ارتودنسی دکتر داودیان علاوه بر پرداخت فوق‌العاده پولیش با دست از ویژگی سونش یا آبکاری با اسید نیز برخوردارند که به ماندن بند روی دندان کمک می‌کند پیوند بین دندان بند را قوی می‌کند.مزیت استفاده از بند روی دندان آسیا این است که پایداری بالای اتصالات روی دندان‌های بزرگ فعال‌ترین قسمت دهان را به دست می‌دهد. به علاوه با به ‌کارگیری بند می‌توان از اتصالات جانبی در سمت رو به زبان، بند همچنین لوله‌های اتصال هدگیر دیگر وسایل تجهیزات ارتودنسی استفاه کرد.  مراحل تعبیه بند ارتودنسی روی دندانمراحل قرار دادن بند روی دندان آسیا به شرح زیر است:جداکننده (سپریتور) یک روز قبل از جلسه مربوط به جایگذاری بند بین دندان‌ها قرار داده می‌شود.پس از برداشتن جداکننده فضای بین دندان‌های آسیا عقب مشخص می‌شود.بندها در اندازه مناسب با توجه به بزرگی دندان انتخاب می‌شود.بند سیتر یا بایت استیک بند پوشر برای نگه داشتن بند در محل موقعیت مناسب روی دندان به کار برده می‌شود. هنگامی که دندان‌ها با وجود استیک بین آن‌ها روی هم گذاشته شود، در زمان قرار دادن بند فشار تنش کمتری به فک وارد می‌شود. بنابراین متخصص ارتودنسی ابتدا استیک را بین دندان‌ها قرار می‌دهد، سپس به بیمار می‌گوید که چه زمانی با چه شدتی آن را گاز بگیرد.بندها پس از انتخاب اندازه کردن از  دهان خارج خشک می‌شود.بخش داخلی بند با سیمان مخصوص پوشانده می‌شود سپس روی دندان گذاشته می‌شود.اگر سیمان حساس به نور باشد، از نور برای خشک سفت کردن آن استفاده می‌شود. روش‌های محکم کردن بند روی قالبثابت کردن بند ارتودنسی با مومموم یا وکس داغ چسبناک روی بندهای قرار داده شده در آلژینات چکانده می‌شود که سپس در مرحله قالب‌گیری سفت می‌شود بندها را نگه می‌دارد. مشکل اصلی این است که موم به خوبی به آلژینات نمی‌چسبد، بنابراین هر گونه لرزش خفیف در مرحله قالب‌گیری باعث حرکت کردن بند از محل تعیین شده می‌شود.  میخکوب کردن بند ارتودنسی با سیمقطعه سیم کوچکی (بست آهنی نیز مناسب است) در آلژینات دقیقاً بالای لبه‌های نمایان بندها قرار داده می‌شود. برای هر بند از دو سیم استفاده می‌شود که روی مزیال دیستال یک سوم بندها به گونه‌ای ثابت می‌شود که بند بتواند بچرخد. اگر بند به خوبی با سیم محکم نشده باشد، ممکن است هنگام قالب گیری بچرخد مدل تهیه شده دقیق نباشد.     استفاده از چسب سوپر گلوچسب قطره‌ای سوپر گلو از آن رو انتخاب مناسبی به شمار می‌رود که به بندها نه به آلژینات می‌چسبد. فقط کافی است چند قطره از چسب در سمت داخلی خارجی هر بند چکانده ‌شود تا بند ثابت بماند. چنانچه چسب بیش از حد به کار برده شود تمیز نشود، چسب اضافی ناحیه اتصال را پس از داغ شدن فلز آلوده می‌کند.