اول ایمپلنت بکاریم یا ارتودنسی کنیم؟ اولویت با کدام درمان است؟
هر دو درمان کاشت یا ایمپلنت دندان و ارتودنسی دندان در اصلاح طرح لبخند کاربرد دارند و گاهی در کنار هم برای زیباتر کردن لبخند انجام می‌شوند. چنانچه انجام هر دو عمل ایمپلنت و ارتودنسی لازم باشد، همکاری تمام متخصصین درگیر در طرح درمانی و تهیه برنامه زمانی مناسب برای دستیابی به نتیجه مطلوب بسیار مهم است.
چنانچه در اصلاح طرح لبخند از هر دو درمان ارتودنسی و ایمپلنت استفاده شود، جراح دهان و دندان و متخصص ارتودنسی در انجام درمان مشارکت خواهند داشت و با همکاری یکدیگر وضعیت بیمار را به دقت بررسی می‌کنند و مناسب‌ترین مراحل درمانی را تعیین می‌کنند.
آیا با ارتودنسی می توان ایمپلنت انجام داد؟
درمان‌های ارتودنسی و کاشت دندان به زیباسازی لبخند کمک می‌کنند و گاهی لازم است از هر دو روش بر روی برخی بیماران به منظور اصلاح مشکلات دندانی و رسیدن به لبخند زیبا استفاده شود. متخصصین ما در کلینیک تخصصی ارتودنسی دکتر داودیان ممکن است در حین درمان ارتودنسی از مینی اسکروها به منظور جابه‌جا کردن دندان‌ها و ایجاد فضای مناسب برای کاشت پروتز دندانی استفاده کنند، که در این حالت خود جراحی کاشت در آخرین ماه‌های ارتودنسی انجام می‌شود.
همچنین در بعضی موارد بر اساس تشخیص، متخصص ارتودنسی ممکن است از مینی اسکرو یا مینی ایمپلنت برای بستن فاصله‌های کم بین دندان‌ها استفاده کند که در این حالت دیگر بیمار نیاز به ایمپلنت‌های دندانی نخواهد داشت.
برای اطلاع بیشتر و مشاوره جهت انجام کاشت دندان در حین درمان ارتودنسی می‌توانید با ما از طریق شماره‌های 88875145- 66520980 تماس حاصل فرمایید و یا از طریق لینک تلگرام با متخصصین ما سوالات خود را مطرح فرمایید.
استفاده از ایمپلنت دندان در ارتودنسی
کاشت دندان غالباً بهترین روش برای جایگزینی دندان از دست رفته به شمار می‌آید. ایمپلنت دندان در استخوان فک به گونه‌ای قرار داده می‌شود تا با استخوان طبیعی جوش بخورد و پایه‌ای محکم و قوی را برای دندان جایگزین به دست دهد. ایمپلنت را می‌توان جایگزین یک دندان کرد یا از آن به عنوان پایه بریج (پل) یا دندان مصنوعی شامل چند دندان استفاده نمود.
در بیماران با مشکل فاصله دندانی زیاد یا دندان‌های از دست رفته، گاهی باید ابتدا درمان ارتودنسی انجام شود تا فضای کافی برای جایگذاری ایمپلنت ایجاد شود، به ویژه اگر دندان‌های کناری به سمت جای خالی دندان از دست رفته حرکت کرده باشند. نامرتب بودن شدید دندان‌ها باید ابتدا اصلاح شود تا بتوان ایمپلنت را در محل مناسب وارد کرد.
نقش ایمپلنت در ارتودنسی چیست؟
بالعکس گاهی لازم است ابتدا کاشت دندان انجام شود تا بتوان از ایمپلنت به عنوان پایه یا انکوریج پلاک یا وسایل ارتودنسی استفاده کرد. این ترتیب زمانی کاربرد دارد که بیمار چند دندان از دست داده باشد و دندان کافی برای نگه داشتن وسایل ارتودنسی وجود نداشته باشد.
زمان جایگذاری ایمپلنت برای کودکان و نوجوانانی بسیار مهم است که فکشان هنوز در حال رشد است. همزمانی ارتودنسی و کاشت دندان برای برخی بیماران جوان‌تر مناسب است، اما متخصص ارتودنسی و جراح دهان و دندان باید طرح درمان دقیقی را برای دستیابی به نتایج دلخواه تهیه کنند. چنانچه کاشت دندان بیماران جوان‌تر در زمان نامناسب انجام شود، ایمپلنت درست انجام نمی‌شود یا به دلیل در حال رشد بودن فک جابجا می‌شود.
توالی ایمپلنت و ارتودنسی
تمام ترمیم‌های دائمی مانند روکش، ونیر و ایمپلنت معمولاً پس از ارتودنسی انجام می‌شود. به خاطر داشته باشید که ایمپلنت دائمی است و پس از جایگذاری حرکت نمی‌کند. بنابراین توصیه می‌شود ابتدا درمان ارتودنسی را کامل کنید، سپس کاشت دندان را انجام دهید، چون ایمپلنت پس از جوش خوردن حرکت نخواهد کرد. پس بهتر است ابتدا دندان‌ها با بریس‌های ارتودنسی یا ارتودنسی نامرئی در محل مناسب قرار بگیرد و سپس کاشت دندان دائمی انجام شود.
استفاده از مینی ایمپلنت در ارتودنسی
چنانچه لازم باشد دندان‌ها حرکت داده شود و برای انجام ارتودنسی به انکوریج محکم و پایدار نیاز باشد، از مینی ایمپلنت یا مینی اسکرو استفاده می‌شود. مینی ایمپلنت کاربردهای متعددی دارد که از جمله آن‌ها می‌توان به بستن فاصله بین دندانی، ایجاد فاصله بین دندان‌ها با عقب بردن دندان‌های آسیا، اصلاح اپن بایت یا حتی صاف کردن یک دندان اشاره کرد.
مینی ایمپلنت در استخوان فک بالا یا پایین در نقاطی مانند کام، فاصله بین دندان‌ها، ناحیه زیر بینی یا بالای چانه و پشت دهان قرار داده می‌شود.
آناتومی مینی اسکرو در ایمپلنت دندان
بلندی مینی اسکرو 6 تا 8 میلی‌متر و قطر آن 1.2 تا 2.3 میلی‌متر است. شکل آن استوانه‌ای است یا تا حدودی به مخروط شباهت دارد. مینی ایمپلنت با دریل کردن استخوان یا زدن ضربات آهسته به آن در محل مورد نظر فرو برده می‌شود.
مینی ایمپلنت معمولاً از سه بخش زیر تشکیل می‌شود:
- سر: سر مینی ایمپلنت به گونه‌ای طراحی می‌شود که به سیستم‌های کشش (تراکشن) بسیاری مانند سیم، سیم پیچ یا دیگر وسایل الاستومری متصل شود.
- گردن: گردن مینی اسکرو زاویه‌ای دارد که وارد شدن آن را در استخوان ممکن می‌کند.
- بدنه: بدنه به گونه‌ای طراحی می‌شود که تماس سطحی با استخوان و در نتیجه پایداری را افزایش دهد.
ایمپلنت‌های استاندارد بزرگتر نیز در ارتودنسی کاربرد دارند، اما پس از درمان بیرون آورده نمی‌شوند، بلکه داخل دهان باقی می‌مانند و با روکش یا ترمیم پروتزی پوشانده می‌شوند.
میزان متوسط موفقیت مینی ایمپلنت 84 % است، اما استفاده از مینی ایمپلنت‌های بلندتر و با قطر بیشتر نتیجه بهتری را به دست می‌دهد.
بررسی دردناک بودن جایگذاری و خروج مینی اسکرو
بخش کوچکی از لثه به طور موضعی بی‌حس می‌شود و مینی ایمپلنت به آرامی وارد می‌شود. بیمار ممکن است فشار غیرطبیعی را هنگام وارد شدن ایمپلنت حس کند. ناحیه تحت درمان پس از برطرف شدن اثر بی‌حسی به مدت 24 ساعت دردناک است. مینی ایمپلنت در اتمام درمان به سادگی با پیچاندن و بدون نیاز به بی‌حسی موضعی خارج می‌شود. زخم کوچک ایجاد شده دردناک نیست و پس از چند روز التیام می‌یابد.
مدت زمان باقی ماندن مینی ایمپلنت در دهان
مدت زمان باقی ماندن مینی اسکرو به نوع درمان و اهداف آن بستگی دارد. مینی ایمپلنت معمولاً هفت ماه تا یک سال در جای خود باقی می‌ماند، البته وجود آن کمترین ناراحتی و دردی را ایجاد نمی‌کند.
عوارض مینی ایمپلنت
مینی ایمپلنت به دندان‌ها یا دیگر بافت‌های دهان آسیب نمی‌زند. اکثر مینی ایمپلنت‌ها در طول ارتودنسی محکم در جای خود باقی می‌مانند و مزاحمت کمی را ایجاد می‌کنند. با این حال ده تا بیست درصد آن‌ها، معمولاً ظرف چند ماه نخست شل می‌شوند. چنانچه مینی ایمپلنت لق شود، در موارد نادر بیمار را دچار درد می‌کند و تعویض آن ضرورت می‌یابد. در هر حال متخصصین ارتودنسی ما همواره آماده پاسخگویی به سوالات شما و برطرف کردن نگرانی‌هایتان در خصوص مینی ایمپلنت هستند.
مراقبت از مینی ایمپلنت
بیمار پس از قرار گرفتن مینی ایمپلنت در دهان به هیچ وجه نباید آن را با انگشت یا زبان دستکاری کند، چون این کار باعث شل شدن می‌شود. همچنین باید مینی ایمپلنت را پس از هر وعده غذایی به آرامی مسواک زد تا پلاک روی آن باقی نماند.
البته مینی ایمپلنت برای تمام بیماران مناسب نیست. سیگاری‌ها یا افرادی که در اثر ابتلا به بعضی بیماری‌ها یا مصرف داروهای معین دچار عارضه‌های متابولیکی هستند، نمی‌توانند از مینی ایمپلنت استفاده کنند، چون در این شرایط جوش خوردن استخوان به طور کامل انجام نمی‌شود.
