فاصله بین دندانها یکی از مشکلات رایجی است که افراد برای رفع آن و اصلاح طرح لبخند به کلینیک‌های دندانپزشکی مراجعه می‌کنند. خوشبختانه امروزه ارتودنسی روش‌های مختلفی را برای بستن فاصله بین دندانی ارائه می‌دهد.
فاصله بین دندانها عموماً از روند رشد طبیعی دندانها در سنین پایین نشأت می‌گیرد. برای بستن این فاصله ناخوشایند روش‌های متعددی چون فرنکتومی، ارتودنسی، ایمپلنت، پر کردن دندان با مواد همرنگ، باندینگ، روکش چینی و ونیر وجود دارد که متخصص مناسب‌ترین آنها را با توجه به وضعیت دندانها و نتایج دلخواه انتخاب می‌کند. برای اطلاعات بیشتر می‌توانید با شماره‌‌های 88875145- 66520980 تماس حاصل فرمایید یا از طریق تلگرام از مشاوره رایگان با متخصصین ما بهره‌مند شوید.
دلایل فاصله‌دار شدن دندانها
مشکلات دندانی
دیاستم یا فاصله بین دندانها معمولاً ارثی و نتیجه تفاوت اندازه بین دندانها و فک است. چنانچه دندانها کوچک باشد، فضایی بین دندانها ایجاد می‌شود. در اکثر موارد فک یا بیش از اندازه برای دندانها بزرگ است و وجود فضای اضافی باعث می‌شود دندانها از هم فاصله بگیرند یا این که بالعکس فک برای دندانها بسیار کوچک است و دندانها به دلیل کمبود فضا به هم فشرده می‌شوند و یک یا چند دندان نامرتب می‌شود.
فرنوم لبی
رشد بیش از حد لثه به ویژه فرنوم لب علت دیگر فاصله‌دار شدن دندانها است. فرنوم لب باریکه بافتی است که لب بالا را به خط لثه بین دو دندان پیشین متصل می‌کند. بزرگ بودن فرنوم لبی یا پایین بودن اتصال لب بالا غالباً باعث فاصله‌دار شدن دندان‌های پیشین (قدامی) فک بالا می‌شود. این عارضه دیاستم میانی نامیده می‌شود.
دندان غایب
نداشتن دندان از بدو تولد یا از دست دادن دندان در اثر سانحه و ضربه دیدن دیگر دلیل فاصله‌دار شدن دندانها است. نداشتن دندان‌های ثنایای کناری در فک بالا گاهی افزایش فاصله بین دندانی را به دنبال دارد. دندان‌های ثنایای کناری به دندان‌هایی گفته می‌شود که در هر دو طرف دو دندان قدامی وجود دارد. در صورت وجود نداشتن این دندانها دیگر دندانها به سمت فضای خالی حرکت می‌کنند و غالباً چندین فاصله بین دندانی ایجاد می‌شود. از دست دادن دندان و اقدام نکردن برای پر کردن این جای خالی در نهایت به فاصله‌دار شدن دندانها می‌انجامد.
کوچک بودن دندانها
دندان‌های ثنایای کناری فک بالا گاهی کوچک و مخروطی شکل هستند که به آنها دندان میخی نیز گفته می‌شود.
بیماری پیشرفته لثه
بیماری‌های لثوی با ضعیف کردن اتصال دندان باعث جدا شدن و فاصله گرفتن آنها از هم می‌شود.
انقباض پاپیل یا برآمدگی کوچک لثه
مثلث سیاهی با انقباض پاپیل‌های لثه واقع بین دو دندان ایجاد می‌شود.
مزایا بستن فاصله بین دندانی
فاصله بین دندانها گاهی جویدن را دردناک می‌کند، شیوایی گفتار را مختل می‌کند یا باعث خارج شدن صدایی سوت مانند هنگام تلفظ بعضی حروف می‌شود. به علاوه احتمال پوسیدگی دندان‌های فاصله‌دار به دلیل گیر کردن غذا در این فضا بیشتر است. رفع فاصله بین دندانها لبخند را زیباتر می‌کند و چهره‌ای جوان‌تر و سالم‌تر را به نمایش می‌گذارد. همچنین با بستن این فاصله درد ناشی از آن از بین می‌رود و دندانها از آسیب‌دیدگی جدی در امان می‌مانند.
درمان ارتودنسی برای بستن فاصله بین دندانی
با استفاده از بریس می‌توان دندانها را حرکت داد تا به هم نزدیک‌تر شوند و فاصله بین آنها از بین برود. ارتودنسی به ویژه در حالتی مفید است که این فاصله عمومیت دارد و بین بیش از دو دندان به چشم می‌خورد. بریس برای توزیع یکنواخت فضای خالی و دستیابی به نتیجه بهتر به کار برده می‌شود. پس از این که فاصله بین دندانها با بریس بسته شد، باید از ریتینر یا نگهدارنده استفاده شود، در غیر این صورت دندانها حرکت می‌کند و دوباره فاصله‌دار می‌شود.
فرنکتومی
اتصالی عضلانی که از بافت لثه بین دو دندان تا بخش جلویی سقف دهان یا کام کشیده شده است، فرنوم نام دارد. اتصال فرنوم گاهی پایین‌تر از حد معمول است و باعث جدایی دندان‌های پیشین یا قدامی از هم و فاصله‌دار شدن آنها می‌شود. این عارضه مانعی برای انجام ارتودنسی و بستن فاصله بین دندانها نیست، اما احتمالاً لازم است فرنوم برداشته شود تا از باز شدن مجدد فاصله جلوگیری شود. به عمل جراحی برداشتن فرنوم یا بند لب فرنکتومی گفته می‌شود.
بسته شدن فاصله بین دندان‌های پیشین پس از اتمام ارتودنسی باعث می‌شود فرنوم عضلانی تحت فشار قرار بگیرد. بنابراین عمل جراحی کوچکی به نام فرنکتومی به منظور دور کردن فرنوم از دندانها و جلوگیری از فاصله‌دار شدن مجدد آنها انجام می‌شود.
بستن فاصله ناشی از دندان غایب
چنانچه فاصله بین دندانها نتیجه از دست دادن یا وجود نداشتن یک یا چند دندان باشد، درمان‌های زیر برای پر کردن فضای خالی دندان پیشنهاد می‌شود:
روکش
از روکش دندان به عنوان پایه یا انکور پل (بریج) دندانی جایگزین دندان غایب استفاده می‌شود. روکش طلا هر چند بادوام‌تر است، اما رنگ طلایی آن کاملاً جلب توجه می‌کند. بنابراین اگر ترجیح می‌دهید روکشی غیرقابل تمیز از دندان‌های طبیعی داشته باشید، می‌توانید از روکش چینی یا پرسلنی استفاده کنید. البته روکش چینی از روکش طلا ضعیف‌تر است. روکش چینی به دلیل همرنگ بودن با دندان‌های طبیعی انتخاب مناسبی برای دندان‌های پیشین است، اما غالباً مقاومت لازم را ندارد تا جایگزین دندان‌های عقب دهان بشود که وظیفه جویدن و گاز زدن غذا را دارند.
روکش مناسبی که هم استحکام لازم را دارد و هم شبیه دندان طبیعی است، روکش چینی جوش خورده به فلز یا روکش چینی با پایه ایمپلنت است. این روکش استحکام روکش طلایی و زیبایی روکش چینی را یک‌جا دارد، برای دندان‌های جلو و عقب قابل استفاده است و عملاً غیرقابل تشخیص است.
پل دندان
پل یا بریج دندان یکی از پرکاربردترین درمان‌های دندان‌های غایب یا به شدت آسیب‌دیده است. پل هرچند به اندازه ایمپلنت مناسب نیست، اما راه‌حلی با ظاهر طبیعی و مقاومت بالا برای افرادی محسوب می‌شود که در اثر پوسیدگی، بیماری یا تروما دندان خود را از دست داده‌اند.
ایمپلنت دندان
ما درمان ایمپلنت یا کاشت دندان را تقریباً به تمام بیمارانی توصیه می‌کنیم که یک یا چند دندان خود را از دست داده‌اند. مزایای ایمپلنت بر دیگر روش‌های درمان جایگزینی دندان چنان واضح است که بیمار در اغلب موارد بدون لحظه‌ای تردید تصمیم به کاشت دندان می‌گیرد. ایمپلنت دندان معمولاً از دو بخش اسکرو (پیچ) تیتانیومی و روکش دندان تشکیل می‌شود. اگر از دست دادن دندان و اقدام نکردن برای جایگزینی آن دلیل فاصله‌دار شدن دندانها باشد، توصیه می‌کنیم در اولین فرصت به دندانپزشکی مراجعه کنید؛ در غیر این صورت دیر یا زود با مشکلات جدی‌تری مواجه خواهید شد.
ونیر چینی
ونیر چینی یا پرسلینی پوسته‌های باریکی از چینی بادوام و مقاوم در برابر لکه است که به دندان‌های مشکل‌ساز چسبانده می‌شود. این عمل به حداقل آماده‌سازی نیاز دارد، دندان را ضعیف نمی‌کند و معمولاً ظرف فقط سه جلسه کامل می‌شود. تقریباً تمام بیماران می‌توانند ونیر را انجام دهند، به شرط آن که آسیب‌دیدگی دندان بسیار شدید نباشد و به درمان گسترده‌تری نیاز نداشته باشد.
