بند ارتودنسی

 بند ارتودنسی چیست؟

بند ارتودنسی نوع قدیمی‌تری از بریس است که معمولاً برای بخش عقب دهان به کار برده می‌شود. ارتودنسی  داررای بندی از جنس استیل ضدزنگ است که دور دندان را دربر می‌گیرد و با سیمان مخصوص دندانپزشکی در جای خود ثابت نگه داشته می‌شود. اگر چه از بند ارتودنسی می‌توان برای هر دندانی استفاده کرد، اما دیده شدن آن روی دندان‌های جلو چندان زیبا و خوشایند نیست. این بند یا ساده است یا اتصالاتی (تیوب، شیت یا کلیت) دارد که مانند براکت به آن چسبانده می‌شود.

عملکرد بند ارتودنسی

بند ارتودنسی نیروهای جویدن وارد بر دندان‌های عقبی را بهتر از براکت چسبانده شده به خود می‌گیرد. برخی متخصصین ارتودنسی  درمان را با چسباندن براکت روی دندان‌های آسیا شروع می‌کنند؛ چنانچه براکت چند بار از روی دندان جدا شود، آن ‌گاه از بند ارتودنسی استفاده می‌کنند. بند ارتودنسی بادوام‌تر است و احتمال شل شدن آن کمتر است. از سوی دیگر برخی متخصصین برای دندان‌های عقب از همان ابتدا از بند استفاده می‌کنند و هیچ‌گاه براکت را در ناحیه عقب دهان به کار نمی‌برند.

بند ارتودنسی مناسب چیست؟

انتخاب بند ارتودنسی  مناسب برای پیشرفت درمان اصلاحی ضروری است. از معیارهای انتخاب بند مناسب می‌توان به سهولت و دقت جایگذاری، خاصیت ارتجاعی و چگونگی تطابق بند با آناتومی دندان اشاره کرد. بندهای مورد استفاده در کلینیک تخصصی ارتودنسی دکتر داودیان علاوه بر پرداخت فوق‌العاده و پولیش با دست از ویژگی سونش یا آبکاری با اسید نیز برخوردارند که به ماندن بند روی دندان کمک می‌کند و پیوند بین دندان و بند را قوی می‌کند.
مزیت استفاده از بند روی دندان آسیا این است که پایداری بالای اتصالات روی دندان‌های بزرگ فعال‌ترین قسمت دهان را به دست می‌دهد. به علاوه با به ‌کارگیری بند می‌توان از اتصالات جانبی در سمت رو به زبان، بند و همچنین لوله‌های اتصال هدگیر و دیگر وسایل و تجهیزات ارتودنسی استفاه کرد.

مراحل تعبیه بند ارتودنسی روی دندان

مراحل قرار دادن بند روی دندان آسیا به شرح زیر است:

• جداکننده (سپریتور) یک روز قبل از جلسه مربوط به جایگذاری بند بین دندان‌ها قرار داده می‌شود.
• پس از برداشتن جداکننده فضای بین دندان‌های آسیا عقب مشخص می‌شود.
• بندها در اندازه مناسب با توجه به بزرگی دندان انتخاب می‌شود.

بند سیتر یا بایت استیک و بند پوشر برای نگه داشتن بند در محل و موقعیت مناسب روی دندان به کار برده می‌شود. هنگامی که دندان‌ها با وجود استیک بین آن‌ها روی هم گذاشته شود، در زمان قرار دادن بند فشار و تنش کمتری به فک وارد می‌شود. بنابراین متخصص ارتودنسی ابتدا استیک را بین دندان‌ها قرار می‌دهد، سپس به بیمار می‌گوید که چه زمانی و با چه شدتی آن را گاز بگیرد.

• بندها پس از انتخاب و اندازه کردن از  دهان خارج و خشک می‌شود.
• بخش داخلی بند با سیمان مخصوص پوشانده می‌شود و سپس روی دندان گذاشته می‌شود.
• اگر سیمان حساس به نور باشد، از نور برای خشک و سفت کردن آن استفاده می‌شود.

روش‌های محکم کردن بند روی قالب

ثابت کردن بند ارتودنسی با موم

موم یا وکس داغ و چسبناک روی بندهای قرار داده شده در آلژینات چکانده می‌شود که سپس در مرحله قالب‌گیری سفت می‌شود و بندها را نگه می‌دارد. مشکل اصلی این است که موم به خوبی به آلژینات نمی‌چسبد، بنابراین هر گونه لرزش خفیف در مرحله قالب‌گیری باعث حرکت کردن بند از محل تعیین شده می‌شود.

میخکوب کردن بند ارتودنسی با سیم

قطعه سیم کوچکی (بست آهنی نیز مناسب است) در آلژینات دقیقاً بالای لبه‌های نمایان بندها قرار داده می‌شود. برای هر بند از دو سیم استفاده می‌شود که روی مزیال و دیستال یک سوم بندها به گونه‌ای ثابت می‌شود که بند بتواند بچرخد. اگر بند به خوبی با سیم محکم نشده باشد، ممکن است هنگام قالب گیری بچرخد و مدل تهیه شده دقیق نباشد.

چسب قطره‌ای سوپر گلو از آن رو انتخاب مناسبی به شمار می‌رود که به بندها و نه به آلژینات می‌چسبد. فقط کافی است چند قطره از چسب در سمت داخلی و خارجی هر بند چکانده ‌شود تا بند ثابت بماند. چنانچه چسب بیش از حد به کار برده شود و تمیز نشود، چسب اضافی ناحیه اتصال را پس از داغ شدن فلز آلوده می‌کند.