ارتودنسی و نقص سیستم اسکلتی-عضلانی

ارتودنسی و آرتریت ایدیوپاتیک

در این مقاله میخواهیم به رابطه ارتودنسی و نقص سیستم اسکلتی -عضلانی بپردازیم. آرتریت ایدیوپاتیک جوانان، نوع شدید یکی از بیماری‌های کودکان است. در نروژ و استرالیا بیش از سایر کشورها شایع است. این بیماری می‌تواند به اختلال در رشد و ناهنجاری‌های تکاملی منجر شود. هدف از درمان، کنترل بروز نشانه‌های بالینی است که از طریق سرکوب التهاب مفصلی و تسکین درد، حفظ حرکت مفصل‌ها و جلوگیری از تغییر شکل آنها انجام می‌شود.

حدود هفتاد درصد بیماران در دوره نوجوانی بهبود می‌یابند. مراقبت‌های بهداشت دهانی شامل استفاده از مسواک برقی یا مسواک‌هایی با دسته‌های اصلاح شده، انجام به موقع ارتودنسی دندان و رسیدگی به دندان ها به بیماران مبتلا به آرتریت ایدیوپاتیک جوانان توصیه می‌گردد.

ارتودنسی و پوکی استخوان

پوکی استخوان بیماری پیش رونده متابولیک استخوان است که منجر به کاهش تراکم استخوان‌ها شده و باعث تحلیل ساختار استخوانی می شود. این بیماری پس از یائسگی در خانم‌ها شایع‌تر است اما مردان را هم مبتلا می‌کند. در پوکی استخوان تثبیت شده در زنان، تجویز داروهای بیس فسفنات به عنوان اولین درمان است. بیس فسفناتهای خوراکی ممکن است چندان قابل‌ تحمل نباشند و با التهاب مری (ازوفاژیت) مرتبط هستند.

ارتودنسی و عوارض جانبی دارو

داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی (NSAIDS) می‌توانند روی بازده حرکت دندان مؤثر باشند. پاراسِتامول (که در امریکا به آن استامینوفن می‌گویند) می‌تواند به عنوان مسکنی برای بیماران ارتودنسی انتخاب شود اما بدانید که محصولاتی از همین گروه داروها می‌توانند تأثیرات متفاوتی روی جابجایی دندان طی ارتودنسی داشته باشند. داروهای کورتیکواستروییدی برای بسیاری از بیماری‌های التهابی و خود ایمنی به کار می‌روند.

به بیمارانی که از دوز بالای چنین داروهایی استفاده می‌کنند توصیه می‌شود درمان ارتودنسی را به تأخیر بیندازند. در بیمارانی که از درمان‌های استروئیدی مزمن استفاده می‌کنند باید فشارهای ارتودنسی کاهش یابد و بررسی به دفعات انجام شود. معمولاً بیس فسفونات ها را برای مدیریت استئوپنه و پوکی استخوان و برای درمان هیپرکلسمی ناشی از متاستاز استخوان در بیماران سرطانی به کار می‌برند. اگرچه تأثیرات پزشکی آن به اثبات رسیده اما عوارض جانبی‌اش می‌تواند شامل تأخیر بیرون آمدن دندان یا مهار جابجایی دندان باشد. تأثیرات رشد بیش از حد لثه ناشی از مصرف داروها روی بیمارانی بیشتر مشهود است که داروهایی در رابطه با بیماری‌های فشارخون، صرع و جلوگیری از پس زدن عضو پیوند خورده مصرف می‌کنند. در برخی بیماران، مصرف دارو برای کنترل یک سری شرایط خاص ضروری است و درمان پریودنتال فشرده با برداشتن بافت هیپرپلاستیک ضروری است.