ارتودنسی در بیماران مبتلا به قند
در این مقاله شما با ارتودنسی در بیماری دیابتی آشنا می شوید و در ادامه ی این مقاله به اینکه آیا ارتودنسی برای بیماران دیابتی مضر است یا مانعی ندارد خواهیم پرداخت.
بیماری قند یکی از شایع ترین اختلالات غدد درون‌ریز است. دیابت یک سندروم بالینی است که علامت آن افزایش پایدار سطح گلوکز خون (افزایش قند خون) ناشی از نقص در ترشح انسولین، نقص در عملکرد انسولین یا هردوی آنها می باشد. علامت کلاسیک افزایش بارز قند خون، عبارت است از ادرار زیاد، کاهش وزن و استعداد بیشتر ابتلا به عفونت ها. به علاوه در افراد مبتلا به دیابت، افزایش زمینه ابتلا به بیماری‌های پریودنتال نیز مشاهده شده است. تعیین غلظت گلوکز در نمونه وریدی که به شیوه‌ای صحیح به دست آمده، تنها معیار معتبر برای اثبات وجود بیماری دیابت است.
ارتودنسی در بیماران دیابتی
همه افراد در هر سنی ممکن است به دیابت مبتلا شوند و حداکثر میزان ابتلا در دهه پنجم زندگی افراد است. دو شکل عمده این بیماری عبارت‌اند از دیابت نوع اول که فرد مبتلا باید انسولین تزریق کند (IDDM) و دیابت نوع دوم که فرد مبتلا به این نوع دیابت نیازی به تزریق انسولین ندارد (NIDDM). معمولاً دیابت نوع اول به علت بروز سریع و شدید علائم، در دوره نوجوانی تشخیص داده می‌شود و به همین علت « دیابت نوجوانی» نام گرفته است. دیابت نوع اول در دوره کودکی و نوجوانی بسیار شایع است و حداکثر ابتلای آن در سنین ده تا چهارده سالگی است.
در دیابت نوع دوم که ناشی از ترکیب مقاومت نسبت به عملکرد انسولین و واکنش ناکافی ترشح انسولین جبرانی است، قند خون به تدریج بالا می‌رود و این نوع دیابت معمولاً در چهل سالگی یا بالاتر شروع می‌شود. در اکثر بیماران افزایش سطح گلوکز خون در حد متوسط است. در مراحل آغازین بیماری، علائم کلاسیک دیابت معمولاً آن قدر شدید نیست که به بیمار هشدار بدهد، به دلیل همین آهنگ کند شروع علائم بالینی، معمولاً دیابت نوع دوم تشخیص داده نشده باقی می‌ماند.
بیماری دیابت و ارتودنسی
عواملی که ممکن است در بیماران دیابتی موجب عوارض دهانی شوند عبارتند از: کاهش پلی مورفونوکلئر (PMN) و عملکرد گلبول سفید و متابولیسم کلاژن. به علاوه نقص کموتاکسی نوتروفیل و عملکرد ماکروفاژ به اختلال در بهبود زخم بیماران دیابتی کمک می کند. ارتودنتیست باید از اهمیت دیابت در رابطه با مستعد سازی بروز مشکلات پریودنتال آگاه باشد و در نتیجه بیماران مبتلا به دیابت نوع اول که از نظر کنترل بیماری در سطح ضعیفی هستند نباید مورد درمان قرار گیرند. اگر حین درمان ارتودنسی ابتلای بیمار به دیابت تشخیص داده شد، برای درمان ارتودنسی در بیماری دیابتی، متخصص ارتودنسی باید بیمار را تحت نظارت قرار دهد و نسبت به رعایت دقیق و شدید بهداشت دهانی اکیداً توصیه کند. فشار وارده بر دندان باید کم باشد و در هر بار ویزیت باید زنده بودن دندان چک شود. بیماران دیابتی که بیماری آنها به خوبی کنترل شده است هیچ منعی برای درمان ارتودنسی ندارند.
نکاتی پیرامون درمان ارتودنسی در بیماری دیابت
- در بیمارانی که وضعیت بیماری آنها کنترل نشده است یا سطح کنترل ضعیف است نباید درمان ارتودنسی صورت گیرد زیرا آنها مستعد مشکلات پریودنتال هستند.
- شرایط پریودنتال باید در هر ویزیت مورد بررسی قرار گیرد و بیمار باید وضعیت بهداشت دهانی خوبی داشته باشد و فاقد عوامل محرک موضعی مانند جرم باشد زیرا به دلیل نقص عملکرد نوتروفیل سبب التهاب لثه می گردند.
- بررسی وجود HbAlc یا تماس با پزشک بیمار برای اطلاع از کنترل بیماری.
- فشار بسیار کمی باید روی دندان وارد شود. زنده بودن دندان باید به صورت منظم بررسی شود.
- وقت ویزیت باید برای اول وقت بعد از صبحانه تنظیم شود.
- در رابطه با کاربرد دستگاههای ثابت یا متحرک هیچ برتری و ترجیح درمانی وجود ندارد.
- مهم است که هنگام کاربرد دستگاههای ثابت، نسبت به حفظ بهداشت دهان در شرایط عالی تأکید شود.
