ارتودنسی ثابت

اجزاء دستگاه ارتودنسی ثابت

شما باید اسامی قسمت های مختلف دستگاههای ارتودنسی تان را بدانید تا درصورت لزوم بتوانید به طور دقیق ناحیه شکسته، آسیب دیده یا از جا درآمده را تشخیص دهید. این امر ضمن کمک به شما در رفع موقت مشکل، ما را نیز از طریق اطلاعاتی که در اختیارمان قرار می دهید در تنظیم نوبت مناسب یاری می رساند.

براکت ارتودنسی

براکت ها، نگین هایی فلزی یا سرامیکی هستند که مستقیما” روی سطح دندانها چسبانده می شوند.

سیم ارتودنسی (آرچ وایر)

سیمی است به شکل نعل اسب که به تمامی براکت ها متصل بوده و نیروی لازم جهت هدایت دندانها به موقعیت مناسب را فراهم می کند.

اورینگ

کش هایی بیرنگ یا رنگی به شکل دایره هستند که برای نگهداشتن سیم ارتودنسی درون براکت ها بکار می روند. البته براکت های سلف لیگیت نیازی به اورینگ ندارند.

لیگاچور فلزی

سیم های نازکی هستند که در مواردی بجای اورینگ از طریق گره زدن دور براکت ها برای حفظ سیم ارتودنسی بکار می روند.

حلقه هایی فلزی هستند که اغلب دور دندانهای کرسی عقب چسبانده می شوند. روی بند نیز براکتی خاص تحت عنوان تیوب برای عبور سیم ارتودنسی تعبیه شده است.

به علاوه قلابی برای اتصال کش ارتودنسی دارد. بندهای فک بالا تیوب جداگانه ای نیز برای اتصال هدگیر دارند. در سمت زبانی بندها نیز معمولا” گیره ای تحت عنوان کِلیت زبانی قرار دارد که در صورت برآمده شدن به آسانی توسط قاشق یا سر پاک کن مداد قابل اصلاح است.

کش (الاستیک)

الاستیک هایی هستند که معمولا” بین قلاب براکت های دو فک با هدف هدایت قوس های دندانی به موقعیت معین انداخته می شوند.

فنرهایی هستند که بین براکت های ارتودنسی با رویکرد باز نمودن یا بستن فضا استفاده می شوند.

کش هایی مرکب هستند که از طریق اتصال به براکت ها به منظور حرکت دادن دندانها مورد استفاده قرار می گیرند.

روی برخی براکتها، بندها و گاهی سیم ارتودنسی قلابی تعبیه شده است که به منظور اتصال کش ارتودنسی می باشد.